Wij hebben nu bijna 9 jaar Mike bij ons mogen hebben en ik weet nog dat we hem gingen uitzoeken toen de pups 5 weken waren...7 pupjes kwamen op ons af en een pup bleef onder de tafel liggen, keek eens op, zag dat het goed was en ging verder slapen.
Dat werd onze Mike, hij was een vrij gemoedelijke reu die veel best vond, maar hij moest niet worden geprovoceerd, want dan was het niet de gemakkelijkste.

Het was wel een reu die kleine pups doodeng vond...ik kan me nog goed herinneren dat hij eens mee ging naar het tweede nestje wat hij had gekregen.
Het teefje kwam Mike halen en nam hem mee naar de achterkant van de boerderij waar de pups op de deel speelden.Mike liep haar achterna, zag de pups spelen en stond ineens stokstijf stil...daarna bleef hij maar voorzichtig bij me in de buurt.
Of de keer dat ie mee ging naar mijn ouders, de pupjes daar waren toen 5 weken oud, maar hij vond de doos waar ze tijdens het verschonen in zaten, maar iets raars en ook daarbij bleef hij uit de buurt.

Pas als ze een maand of vier waren geweest werden ze leuk, maar dat eiste hij wel respect...tegen hem aanspringen werd afgestraft door betreffende pubers met een hoop gegrauw plat te leggen tot ze zich overgaven, iets wat niet elke eigenaar accepteerde waardoor Mike de naam kreeg vals te zijn omdat hij pups zou aanvallen (pups in kwestie waren gemiddeld 4/5 maand oud).
Mee naar shows en clubmatches vond hij erg gezellig, maar ik moest wel bij hem in de buurt blijven.
Op een gegeven moment had ik de metalen bench ingeruild voor een nylon exemplaar en die ging mee naar de Clubmatch in Veendam en nadat hij was geweest, heb ik hem in de bench gedaan en ben even teruggelopen om de rest te kijken en ineens horen we via de luidsprekers "er loopt hier een witte herder los"...had meneer er genoeg van en zelf de rits maar los gemaakt.

Toen kwam het moment dat ie verkeerd terecht kwam na een sprong over de sloot achter ons huis....dat deed ie wel vaker, want slootje springen is nu eenmaal erg leuk als je een gezonde jonge reu bent.
Wij dachten in eerste instantie dat dit reuze meegevallen was tot die keer dat ie mee zou naar de Sinterklaas intocht, dat deden we ieder jaar...Mike naast de fiets op weg naar de wijk naast de onze en halverwege zakt ie me half om half in elkaar...dacht dit is niet goed.
We zijn er uiteindelijk nog wel geweest en in een rustig teruggelopen nadat het weer enigzins ging.
Daarop zijn we naar de dierenarts gegaan en uiteindelijk bleek na anderhalve maand dokteren dat hij een wervel dwars in de rug had, zeer waarschijnlijk door die sprong.
We hebben hem vlak na zijn zevende verjaardag laten opereren en hierna ging het stukken beter met hem...oke, zijn ene achterpootje deed het niet meer zoals voorheen, daarmee stapte hij schuin weg en hij had er ook minder kracht in  als toen hij nog goed gezond was, maar verder was ie pijnvrij en daar hebben we het voor gedaan.

Ik denk dat we er ruim een jaar plezier van hebben gehad, maar vanaf het voorjaar 2014 begon hij meer te kwakkelen.
Zijn lopen werd minder en zijn conditie ging achteruit.We zijn toen ook begonnen met kurkjes om te doen tijdens zijn twee wekelijkse zwemlessen en daar had ie duidelijk baat bij.
Conditioneel was ie al minder en ik heb hem daarom af laten vallen van de 46/47 de zomer er voor, naar ongeveer 41 kilo.
Ergens in de zomer begon het me op te vallen dat Mike zijn conditie nog steeds minder werd en dat ie mager begon te worden...ik ben toen zijn gewicht in de gaten gaan houden en op een gegeven moment woog ie nog maar 39 kilo en dat is niet veel voor een reu van 66 cm schofthoogte met een bredere bouw.

En toen kwam de dag dat we weer gingen wegen..ik had mijn vermoedens al eens uitgesproken bij Cobie van het hondenzwembad, want Mike werd magerder, maar ook had ie wonden aan zijn achterpoten die groter werden en slecht heelden.
Ik denk twee weken ervoor dat ie nog 38,5 was, dit ivm een Bravecto pil en nu 38,2....mijn gevoel gaf me aan dat het niet goed was en die middag was het toevallig erg rustig bij de dierenarts en dus zijn we gebleven.
En dan naar binnen, vermoedens uitspreken en toen heeft ze Mike onderzocht waarbij ze ook aan gaf dat Mike erg vermoeid leek en dat hij ouder leek dan zijn leeftijd.Het leek haar verstandig eens bloed te gaan prikken om de waardes te bekijken, Mike liet het rustig toe, die is wat dat betreft altijd heel gemakkelijk geweest.
Eind van de middag kreeg ik de uitslag dat de eiwitten aan de hoge kant waren en dat dat niet het belangrijkste was....wat zorgwekkender was, is dat de rode bloedcellen veel te laag waren en de lymfocyten erg hoog.Om dat zeker te weten, wilde ze het resterende bloed graag doorsturen naar Utrecht en dus zei ik ook direct doe maar en dan begint het wachten.

Vrijdagochtend 5 september...ik was aan het werk in de thuiszorg en ik had mijn cliënt net gevraagd of het een probleem was dat ik mijn telefoon op geluid wilde laten ivm nieuws rondom Mike (wat gelukkig geen probleem was), toen deze ging.
Ik heb hem vrijwel direct op de luidspreker gezet zodat cliënt mee kon luisteren (immers twee weten meer dan een en ik wist dat zij het ook graag wilde weten) en bam, daar was het slechte nieuws, er waren kankercellen gevonden...de rest van de dag heb ik op automatische piloot verder gewerkt en is in een roes aan me voorbij gegaan.
We konden alles nog verder laten onderzoeken zoals hoever gevorderd en wat er nog aan gedaan kon worden....maar ik heb dat even laten wezen.
Ik heb diezelfde avond mijn eigen dierenarts (uit dezelfde praktijk) gesproken en deze gaf aan dat uit de uitslagen bleek dat het zeer waarschijnlijk leukemie was en dat we in weken moesten gaan denken ipv maanden.
Nadenken over verder behandelen had dus sowieso al geen zin, zeker niet na alle info die ik er over kon vinden op internet.

We hebben Mike daarna nog bijna drie weken bij ons gehad, weken waarin hij af en toe nog wat speelde, erg moe was, maar ook nog zijn goede momenten had waarin je amper wat aan hem merkte.
Die weken hebben we volop proberen te genieten, wat absoluut niet gemakkelijk was omdat het toch steeds door je hoofd spookt.
Mike heeft in die tijd ook alleen maar vlees gehad ivm zijn bloedarmoede en ik ben ervan overtuigd dat dat hem met vlagen extra kracht gaf en dat ie het daardoor nog zo lang heeft volgehouden.

Het moment waarop we hem moesten laten gaan...dat was het moeilijkste, maar hij is snel in slaap gevallen en vredig gegaan.
Daarna hebben we de moeilijke rit naar het crematorium gemaakt waar we nogmaals afscheid van hem hebben genomen.
We zijn erg blij met alle steun die we in deze moeilijke periode hebben gehad, iedereen enorm bedankt daarvoor!

Mike is inmiddels thuis en staat op een mooi plekje in de woonkamer.






.