In gedachten

Mike is de eerste hond in ons gezin, maar voordat we Mike kregen, waren er al andere honden en katten waar we zo af en toe nog aan moeten denken.

Speciaal voor hen hier nog een mooi gedicht die ik op internet tegen kwam, geschreven vanuit het oogpunt van degene die er niet meer is...

I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.

I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It's me, I haven't left you, I'm well, I'm fine, I'm here."

I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.

I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.

I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to reassure you, that I'm not lying there.

I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.

I gently put my paw on you, I smiled and said "it's me."
You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.

It's possible for me, to be so near you everyday.
To say to you with certainty, "I never went away."

You sat there very quietly, then smiled, I think you knew ...
in the stillness of that evening, I was very close to you.

The day is over... I smile and watch you yawning
and say "goodnight, God bless, I'll see you in the morning."

And when the time is right for you to cross the brief divide,
I'll rush across to greet you and we'll stand, side by side.

I have so many things to show you, there is so much for you to see.
Be patient, live your journey out ... then come home to be with me.

Om ze toch een plaatsje te geven, heb ik deze pagina speciaal voor hen gemaakt...

Baycke 1981-1990

Ik als 11 of 12 jarige met Baycke en Mischa

Baycke is mijn leven gekomen doordat hij wegens allergie bij zijn vorige baasjes weg moest, vreemd genoeg hadden die mensen een week later al een andere hond, maar hun verlies, was voor ons een nieuwe liefde.

Baycke was een enorme lieverd die altijd heerlijk bij me kwam als ik het es moeilijk had, een knuffel eerste klas en de mooiste friese staby houn die ik ooit heb gezien, zo een als hij heb ik daarna ook nooit weer gezien, want Baycke was een bonte friese staby, helemaal zwart bruin met enkele witte plekjes op zijn lichaam.

Baycke was ook een eerste klas zwerver, zodra hij de kans kreeg was ie weg, dan zag je hem soms dezelfde dag weer en een enkele keer pas dagen later weer, maar hij kwam altijd terug, hij wist waar ie het goed had.

En toen kwam die ene moeilijke dag, Baycke had al tijden heel veel last van zijn huid, achteraf kun je denken aan een allergie, maar destijds nog niet en toen vertelde de dierenarts dat het beter zou zijn om hem in te laten slapen.

Ik heb hem samen met mijn opa weg gebracht en ow wat moest opa een moeite doen om me bij Baycke weg te krijgen, destijds bleef je er nog niet bij als ze het spuitje kregen.

Het laatste wat ik me van Baycke herrinner is het klagende geblaf toen we weggingen en zelfs nu ik dit stukje schrijf druppelen de tranen me weer over de wangen.

De lieverd begreep er niets van...gelukkig duurde het niet lang meer....

Baycke, veel plezier waar je ook bent...

Rex 1987-2003

Ik als 13 jarige met Rex

En toen kwam Rex, omdat ik erg veel verdriet had van Baycke, is mijn moeder al heel snel gaan kijken naar een ander hondje en de donderdag nadat Baycke is ingeslapen, kwam de toen drie-jarige Rex in mijn leven.

Hoe oud Rex precies was zou op zijn stamboom moeten staan, maar die hebben we nooit gehad, de mensen van wie wij Rex hebben gekregen, hadden hem een paar weken daarvoor in Emmen gevonden en hun eerste zorg was Rex daar weg krijgen, aan de papieren hebben ze nooit gedacht, jammer, want Rex had het vast goed gedaan als showhondje en misschien zelfs wel als dekreu...

Wat een poppetje was dat, Rex was een heel klein oranje dwergkeesje met een pittig karaktertje, heel anders als Baycke, want als Rex iets niet wilde, dan vernam je het.

Rex had in zijn jonge leventje al heel wat meegemaakt, de eerste jaren van zijn leven is hij behoorlijk mishandelt, als eten kreeg hij wat de pot maar schafte, van bami tot patat en om hem koest te houden kreeg hij drank, veel drank, want zoals gezegd, het was een pittig hondje.

Hierdoor is hij zijn leven lang verslaafd gebleven aan de bier, al kreeg hij het toen met mate.

Een paar keer per week een klein bodempje in zijn eigen bakje die we al vrij vlot nadat we hem kregen voor hem klaarzetten, want ow wee als dat bakje er niet stond, dan kiepte hij zo zijn waterbak om zodat ie er maar bier in kreeg.

Hij danste dan in de rondte met zijn bakje alsof hij wilde zeggen van baasje toe dan, mag ik nu eindelijk een slokje, best triest eigenlijk...

Ook was hij bang voor bepaalde dingen, de stofzuiger was een grote vijand en wat te denken van bengelende voeten, dat kon je beter niet doen en al helemaal niet als je geen stevige schoenen aan had...want dan kon het maar zo zijn dat er iets oranjes aan hing.

Zijn leven lang bleef Rex een machootje, een echt mannetje, klein van lijf, maar groot in gedrag en dat heeft hem toen hij een jaar of 6 was bijna de kop gekost.

Meneer dacht toen wel even twee grote rottweilers uit te kunnen dagen waarop hij door deze twee is gegrepen en als speelbal is gebruikt.

Zijn grote geluk is zijn hele dikke vacht geweest en zo kwam Rex bij de dierenarts, zijn hele zijkant lag los en gelukkig kon alles weer netjes gehecht worden...

Wat heb ik toen in angst gezeten, ik lag toen zelf in het kraambed van mijn oudste zoon en kon niet naar Rex en hij kon niet naar mij, want hij is toen ik het huis uitging bij mijn ouders gebleven.

Rex is er toen weer boven op gekomen, zijn grote bek is gebleven en die heeft ie tot het laatst aan toe gebruikt, ook om zijn kameraadje Youri te leren hoe het moest.

Youri kwam bij mijn ouders toen Rex een jaar of 10/11 was en die heeft Rex nog heel wat jaartjes meegemaakt.

Rex was al ongeveer 16 toen het minder met hem begon te gaan, plassen wilde hij nog graag met de poot omhoog, maar hij begon steeds vaker om te vallen als ie dat deed.

Het kleine stukje lopen naar de uitlaatplek begon hem te zwaar te vallen dus brachten we hem er regelmatig heen, maar toen hij ook wat urine begon te verliezen in huis, hebben we samen met mijn ouders een moeilijk besluit moeten nemen.

Rex voelde zich niet meer prettig, hij was altijd de baas in huis en zal beslist hebben gemerkt dat ie Youri niet meer goed de baas kon.

Samen met mijn moeder en zusje hebben we Rex naar de dierenarts gebracht, mijn zusje vond het erg moeilijk om bij het laatste spuitje te blijven en toen, na een laastste kef van Rex was het afgelopen.

We hebben Rex toen lekker op een dekentje in een wasmand gelegd en we hebben hem toen met zijn drietjes weggebracht, Rex lag mooi in zijn wasmand bij mijn zusje op schoot, dat wilde ze zo graag en zo zijn we naar Smilde toegereden.

Na een laatste groet in het dierencrematorium wensten we hem toe dat ie nog erg gelukkig mag zijn, waar ie nu ook is.

Hij heeft een waardig leven geleidt en is ondanks alles toch nog ruim 16 jaar geworden...

Mischa ?-? en Timmy ?-?